Στέλιος Ιορδάνου για το Avantgarde
Ώστε, λοιπόν, φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Γιατί προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα; Μήπως απλά είναι μια ενδοαστική σύγκρουση ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου από την οποία πρέπει να απέχει ο λαός; Μήπως είναι μια καλοστημένη φάρσα; Ή μήπως είναι μια συνωμοσία του ιμπεριαλισμού με στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαϊκού παράγοντα;
Είναι μια θετική εξέλιξη το δημοψήφισμα;
Για να κατανοηθεί η ουσία, ίσως θα πρέπει πρώτα να ειπωθούν ξανά ορισμένα πράγματα, όπως τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, τι είναι αυτή η κυβέρνηση, τι είναι ο ρεφορμισμός. Πράγματα γνωστά, αλλά δυστυχώς, όχι αυτονόητα.
Ας τα ξαναπούμε και ας εκνευριστεί όσο θέλει ο αυτόνομος της αδιαμεσολάβητης ταξικής πάλης χωρίς μολυσματικά κόμματα, ο εργατιστής της «καθαρής» πάλης στο χώρο δουλειάς ανάμεσα στον εργάτη και το αφεντικό, μακριά από εκλογές, κυβερνήσεις, κοινοβούλια, νόμους, πολιτικά κόμματα. Αλλά και ο κολλημένος, σχεδόν αυτιστικός, δήθεν μαρξισταράς, που τυφλωμένος από τον τριτοπεριοδισμό του βλέπει παντού σοσιαλφασίστες του, βλέπει στο ρεφορμιστή ένα βρικόλακα, ορκισμένο εχθρό του προλεταριάτου, ταυτίζοντάς τον με την αστική τάξη. Και που για αυτό δεν μπορεί να διακρίνει και να κατανοήσει καμπές στην ταξική πάλη, πολιτικές ρωγμές, αντιφάσεις και το κυριότερο… ευκαιρίες!
Τι είναι, λοιπόν, αυτή η κυβέρνηση;
Έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα κυβερνητική εναλλαγή σαν όλες τις προηγούμενες; Είναι μια απλή αστική διαχείριση; Ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει το δρόμο της ολοκλήρωσής του στον έτερο πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος, ερχόμενος να καλύψει το κενό του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ;
Λοιπόν. Η κυβέρνηση αυτή είναι μια κυβέρνηση ταξικής «συνεργασίας». Ο αριστερός της βραχίονας (που είναι και ο βασικός ), ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα προϊόν των ταξικών αγώνων των προηγούμενων ετών. Για την ακρίβεια, η αστική τάξη δεν επιδίωξε μια τέτοια ταξική συνεργασία. Γιατί να επιθυμεί να συνεργαστεί άλλωστε; Αυτή η «συνεργασία» της προέκυψε, της «έκατσε» στο σβέρκο, μετά από μια αμείλικτη ταξική πολιτική και ένα κράτος έκτακτης ανάγκης που δε χαρίζονταν σε κανένα και δεν κρατούσε ούτε καν τα στοιχειώδη (αστικό) δημοκρατικά προσχήματα! Αυτή η πολιτική, η διάρρηξη παραδοσιακών ταξικών συμμαχιών με μεσαία στρώματα που συνθλίφτηκαν από την κρίση, η πολιτική φθορά με τη εξάντληση των πολιτικών εφεδρειών της αλλά και οι αγώνες αυτής της περιόδου, την έφεραν στο σημείο να πρέπει να διαχειριστεί και ανεχτεί (παρά τη θέλησή της) ένα κόμμα της Αριστεράς στην κυβέρνηση. Ένα κόμμα μέσω του οποίου διαμεσολαβηθηκε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η ταξική πάλη της προηγούμενης περιόδου. Αυτό το μόρφωμα ταξικής εκπροσώπησης προέκυψε (για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης). Και με αυτό το ρεφορμιστικό κόμμα μπόρεσε το κίνημα να παρέμβει κεντρικά, αναδεικνύοντάς το στην κυβέρνηση. Φυσικά, λοιπόν, δεν ήταν αρεστή μια τέτοια εξέλιξη για την αστική τάξη. Το στρατόπεδο της αντεπανάστασης είναι ευχαριστημένο μόνο με μνημονιακές κυβερνήσεις σαμαροβενηζέλων, με κράτος έκτακτης ανάγκης, ξένιους Δίες, ρατσισμό, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντικομμουνιστική υστερία και εμφυλιοπολεμική ρητορική. Αλλά φυσικά, ούτε και στο εξωτερικό οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί θεσμοί και οι τρόικες επιθυμούν για συνομιλητή τους μια κυβέρνηση που δεν μπορούν να εμπιστευτούν απόλυτα για τις οποιεσδήποτε συμφωνίες. Γιατί για αυτούς, παρόλες τις προσπάθειες του Τσίπρα για στρογγυλέματα και συνεχείς υποχωρήσεις, είναι μια κυβέρνηση που με ένα τρόπο εκφράζει το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ένα συρματόπλεγμα ανάμεσα σε δυο αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα, το οποίο προσπαθεί να μείνει όρθιο και σταθερό. Με το ένα στρατόπεδο, αυτό της εσωτερικής αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού να πιέζει αφόρητα. Και το άλλο στρατόπεδο με λιγότερη (προς το παρόν) πίεση (καιρός είναι να αλλάξει αυτό).
Βέβαια, δε θα είναι μια αέναη διαδικασία όλο αυτό. Υπάρχουν όρια. Τα αντικειμενικάόρια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και της κρίσης χρέους και της ιδιαίτερης θέσης της Ελλάδας στην ευρωενωσιακή εξίσωση. Αλλά και τα υποκειμενικάόρια των αντίπαλων τάξεων και των πολιτικών κομμάτων και θεσμών, μέσω των οποίων αυτές εκφράζονται. Συμβιβασμοί, προσωρινές συμφωνίες, παρατάσεις, ελιγμοί, όλα αυτά κάπου θα κατασταλάξουν. Αυτό είναι σίγουρο. Γι’ αυτό και η σύγκρουση με το μνημόνιο δεν είναι άπλα μια σύγκρουση με κάποια σκληρά μέτρα. Είναι η σύγκρουση με ολόκληρο το πακέτο της εσωτερικής και διεθνούς αντίδρασης.
Και γιατί όλες αυτές οι υποχωρήσεις, τα πισωγυρίσματα και η εγκατάλειψη βασικών εξαγγελιών της κυβέρνησης; Γιατί όλες αυτές οι αντιφατικές και αντικρουόμενες δηλώσεις από κυβερνητικά στελέχη; Είναι μήπως όλα μια καλοστημένη μπλόφα;
Όχι. Είναι επειδή μάταια αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει σε δυο βάρκες, σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Και επειδή αυτό δε γίνεται, προσπαθεί να διαχειριστεί πολιτικά και επικοινωνιακά αυτή την αντίφαση. Αυτό το παλαντζάρισμα όμως έχει κι ένα όριο. Αυτή η υποβόσκουσα αντίφαση κάπου θα «σκάσει».
Έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα κυβερνητική εναλλαγή σαν όλες τις προηγούμενες; Είναι μια απλή αστική διαχείριση; Ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει το δρόμο της ολοκλήρωσής του στον έτερο πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος, ερχόμενος να καλύψει το κενό του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ;
Λοιπόν. Η κυβέρνηση αυτή είναι μια κυβέρνηση ταξικής «συνεργασίας». Ο αριστερός της βραχίονας (που είναι και ο βασικός ), ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα προϊόν των ταξικών αγώνων των προηγούμενων ετών. Για την ακρίβεια, η αστική τάξη δεν επιδίωξε μια τέτοια ταξική συνεργασία. Γιατί να επιθυμεί να συνεργαστεί άλλωστε; Αυτή η «συνεργασία» της προέκυψε, της «έκατσε» στο σβέρκο, μετά από μια αμείλικτη ταξική πολιτική και ένα κράτος έκτακτης ανάγκης που δε χαρίζονταν σε κανένα και δεν κρατούσε ούτε καν τα στοιχειώδη (αστικό) δημοκρατικά προσχήματα! Αυτή η πολιτική, η διάρρηξη παραδοσιακών ταξικών συμμαχιών με μεσαία στρώματα που συνθλίφτηκαν από την κρίση, η πολιτική φθορά με τη εξάντληση των πολιτικών εφεδρειών της αλλά και οι αγώνες αυτής της περιόδου, την έφεραν στο σημείο να πρέπει να διαχειριστεί και ανεχτεί (παρά τη θέλησή της) ένα κόμμα της Αριστεράς στην κυβέρνηση. Ένα κόμμα μέσω του οποίου διαμεσολαβηθηκε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η ταξική πάλη της προηγούμενης περιόδου. Αυτό το μόρφωμα ταξικής εκπροσώπησης προέκυψε (για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης). Και με αυτό το ρεφορμιστικό κόμμα μπόρεσε το κίνημα να παρέμβει κεντρικά, αναδεικνύοντάς το στην κυβέρνηση. Φυσικά, λοιπόν, δεν ήταν αρεστή μια τέτοια εξέλιξη για την αστική τάξη. Το στρατόπεδο της αντεπανάστασης είναι ευχαριστημένο μόνο με μνημονιακές κυβερνήσεις σαμαροβενηζέλων, με κράτος έκτακτης ανάγκης, ξένιους Δίες, ρατσισμό, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντικομμουνιστική υστερία και εμφυλιοπολεμική ρητορική. Αλλά φυσικά, ούτε και στο εξωτερικό οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί θεσμοί και οι τρόικες επιθυμούν για συνομιλητή τους μια κυβέρνηση που δεν μπορούν να εμπιστευτούν απόλυτα για τις οποιεσδήποτε συμφωνίες. Γιατί για αυτούς, παρόλες τις προσπάθειες του Τσίπρα για στρογγυλέματα και συνεχείς υποχωρήσεις, είναι μια κυβέρνηση που με ένα τρόπο εκφράζει το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ένα συρματόπλεγμα ανάμεσα σε δυο αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα, το οποίο προσπαθεί να μείνει όρθιο και σταθερό. Με το ένα στρατόπεδο, αυτό της εσωτερικής αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού να πιέζει αφόρητα. Και το άλλο στρατόπεδο με λιγότερη (προς το παρόν) πίεση (καιρός είναι να αλλάξει αυτό).
Βέβαια, δε θα είναι μια αέναη διαδικασία όλο αυτό. Υπάρχουν όρια. Τα αντικειμενικάόρια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και της κρίσης χρέους και της ιδιαίτερης θέσης της Ελλάδας στην ευρωενωσιακή εξίσωση. Αλλά και τα υποκειμενικάόρια των αντίπαλων τάξεων και των πολιτικών κομμάτων και θεσμών, μέσω των οποίων αυτές εκφράζονται. Συμβιβασμοί, προσωρινές συμφωνίες, παρατάσεις, ελιγμοί, όλα αυτά κάπου θα κατασταλάξουν. Αυτό είναι σίγουρο. Γι’ αυτό και η σύγκρουση με το μνημόνιο δεν είναι άπλα μια σύγκρουση με κάποια σκληρά μέτρα. Είναι η σύγκρουση με ολόκληρο το πακέτο της εσωτερικής και διεθνούς αντίδρασης.
Και γιατί όλες αυτές οι υποχωρήσεις, τα πισωγυρίσματα και η εγκατάλειψη βασικών εξαγγελιών της κυβέρνησης; Γιατί όλες αυτές οι αντιφατικές και αντικρουόμενες δηλώσεις από κυβερνητικά στελέχη; Είναι μήπως όλα μια καλοστημένη μπλόφα;
Όχι. Είναι επειδή μάταια αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει σε δυο βάρκες, σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Και επειδή αυτό δε γίνεται, προσπαθεί να διαχειριστεί πολιτικά και επικοινωνιακά αυτή την αντίφαση. Αυτό το παλαντζάρισμα όμως έχει κι ένα όριο. Αυτή η υποβόσκουσα αντίφαση κάπου θα «σκάσει».
Μήπως μπορεί να «σκάσει» με το δημοψήφισμα;
Μήπως τελικά η ευγενική προσπάθεια του Τσίπρα, ως ενός σύγχρονου ουτοπικού σοσιαλιστή τύπου Σαιν Σιμόν, να πείσει τις αντίπαλες τάξεις να τα βρουν μέσω ενός αμοιβαίου συμβιβασμού, μιας win win λύσης δεν ευοδώσει; Μήπως όλη αυτή η αφήγηση της μάχης του ορθολογισμού και του Διαφωτισμού ενάντια στο σκοταδιστικό και παράλογο πνεύμα των «σκοτεινών κύκλων» της Ευρώπης μπορεί να φτάνει σε τέλμα; Μήπως δεν έχει να κάνει τελικά με μια σκληρή και εθνικά υπερήφανη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με την «κακιά» Γερμανία;
Μήπως τελικά η ευγενική προσπάθεια του Τσίπρα, ως ενός σύγχρονου ουτοπικού σοσιαλιστή τύπου Σαιν Σιμόν, να πείσει τις αντίπαλες τάξεις να τα βρουν μέσω ενός αμοιβαίου συμβιβασμού, μιας win win λύσης δεν ευοδώσει; Μήπως όλη αυτή η αφήγηση της μάχης του ορθολογισμού και του Διαφωτισμού ενάντια στο σκοταδιστικό και παράλογο πνεύμα των «σκοτεινών κύκλων» της Ευρώπης μπορεί να φτάνει σε τέλμα; Μήπως δεν έχει να κάνει τελικά με μια σκληρή και εθνικά υπερήφανη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με την «κακιά» Γερμανία;
Τα τύμπανα χτυπούν. . .
Γιατί, λοιπόν, ο Τσίπρας αναγγέλλει δημοψήφισμα; Από Σαιν Σιμόν έγινε ξαφνικά Φιντέλ Κάστρο; Μάλλον όχι.
Μάλλον επειδή πηγαίνουν περίπατο οι προσπάθειες για αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό. Μάλλον δεν αρκούν οι 47, οι 82 ή οι 125 σελίδες που μπορεί να καταθέσει η κυβέρνηση ως πρόταση. Όσες σελίδες και να προσθέτει, οι δανειστές θα ζητούν ακόμη περισσότερα! «Μα αυτό είναι παράλογο! Δεν τους συμφέρει ούτε κι αυτούς!». Ωραία, ας προσπαθήσουμε τότε να τους εκλογικεύσουμε! Ας τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν τα πραγματικά τους ταξικά συμφέροντα και να δείξουν εγκράτεια και συναινετικό πνεύμα!
Όχι φυσικά! Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι σύμφυτες με τα συμφέροντά τους!
Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι κάποια εκατομμύρια ευρώ, αλλά η απόλυτη συντριβή!
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το θέμα είναι απλό. Ο Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμαεπειδή δέχθηκε αφόρητη πίεση από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, όπως αυτό εκφράστηκε από τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς». Και ο ρεφορμισμός της αναβολής, του συμβιβασμού, του βαφτίζω το κρέας ψάρι και την ήττα νίκη, της παρακαταθήκης για το μέλλον, των μελλοντικών αγώνων με καλύτερους συσχετισμούς κτλ., αυτός ο ρεφορμισμός αναγκάστηκε να τα «στυλώσει». Παρόλες τις αξιοθαύμαστες προσπάθειες για συμβιβασμό, αισθανεται πλέον ανίκανος να σηκώσει τέτοιο βάρος και πετάει το μπαλάκι στο «λαό». Στο «λαϊκό παράγοντα», που πρέπει “να πάρει την τύχη στα χέρια του”. Πολύ ωραία !! Αυτό είναι μια ευχάριστη εξέλιξη! Θα προτιμούσαμε να έκλεινε καμία συμφωνία με 47 ή 82 σελίδες; Προφανώς όχι. Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν την ευκαιρία σταματώντας την κανονικότητα των διαπραγματεύσεων κι ας αναλάβουμε δράση!
Είναι προφανές επίσης ότι η απόφαση για δημοψήφισμα εκφράζει και μια όξυνση της αντιπαράθεσης και της κριτικής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Που επειδή δεν είναι ένα ακόμη κόμμα αστικής διαχείρισης, δεν μπορεί τόσο εύκολα και με τη μορφή που έχει τώρα, να σηκώσει πολιτικά την υπογραφή καραμπινάτου μνημονίου. Όπως έκαναν με περίσσεια ευκολία οι λαομίσητοι σαμαροβενιζέλοι.
Άρα, λοιπόν, αρχίζει και αποκαλύπτεται πως η γραμμή της σκληρής διαπραγμάτευσης, της δημιουργικής ασάφειας και του αμοιβαίου συμβιβασμού τρώει τα ψωμιά της. Σιγά σιγά πέφτουν οι μάσκες για να φανεί το αδησώπητο πρόσωπο του ταξικού πολέμου. . .
Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ιμπεριαλιστικά κέντρα που καθόλου δεν παίζουν.
Γιατί, λοιπόν, ο Τσίπρας αναγγέλλει δημοψήφισμα; Από Σαιν Σιμόν έγινε ξαφνικά Φιντέλ Κάστρο; Μάλλον όχι.
Μάλλον επειδή πηγαίνουν περίπατο οι προσπάθειες για αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό. Μάλλον δεν αρκούν οι 47, οι 82 ή οι 125 σελίδες που μπορεί να καταθέσει η κυβέρνηση ως πρόταση. Όσες σελίδες και να προσθέτει, οι δανειστές θα ζητούν ακόμη περισσότερα! «Μα αυτό είναι παράλογο! Δεν τους συμφέρει ούτε κι αυτούς!». Ωραία, ας προσπαθήσουμε τότε να τους εκλογικεύσουμε! Ας τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν τα πραγματικά τους ταξικά συμφέροντα και να δείξουν εγκράτεια και συναινετικό πνεύμα!
Όχι φυσικά! Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Οι κινήσεις τους είναι σύμφυτες με τα συμφέροντά τους!
Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι κάποια εκατομμύρια ευρώ, αλλά η απόλυτη συντριβή!
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το θέμα είναι απλό. Ο Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμαεπειδή δέχθηκε αφόρητη πίεση από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, όπως αυτό εκφράστηκε από τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς». Και ο ρεφορμισμός της αναβολής, του συμβιβασμού, του βαφτίζω το κρέας ψάρι και την ήττα νίκη, της παρακαταθήκης για το μέλλον, των μελλοντικών αγώνων με καλύτερους συσχετισμούς κτλ., αυτός ο ρεφορμισμός αναγκάστηκε να τα «στυλώσει». Παρόλες τις αξιοθαύμαστες προσπάθειες για συμβιβασμό, αισθανεται πλέον ανίκανος να σηκώσει τέτοιο βάρος και πετάει το μπαλάκι στο «λαό». Στο «λαϊκό παράγοντα», που πρέπει “να πάρει την τύχη στα χέρια του”. Πολύ ωραία !! Αυτό είναι μια ευχάριστη εξέλιξη! Θα προτιμούσαμε να έκλεινε καμία συμφωνία με 47 ή 82 σελίδες; Προφανώς όχι. Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν την ευκαιρία σταματώντας την κανονικότητα των διαπραγματεύσεων κι ας αναλάβουμε δράση!
Είναι προφανές επίσης ότι η απόφαση για δημοψήφισμα εκφράζει και μια όξυνση της αντιπαράθεσης και της κριτικής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Που επειδή δεν είναι ένα ακόμη κόμμα αστικής διαχείρισης, δεν μπορεί τόσο εύκολα και με τη μορφή που έχει τώρα, να σηκώσει πολιτικά την υπογραφή καραμπινάτου μνημονίου. Όπως έκαναν με περίσσεια ευκολία οι λαομίσητοι σαμαροβενιζέλοι.
Άρα, λοιπόν, αρχίζει και αποκαλύπτεται πως η γραμμή της σκληρής διαπραγμάτευσης, της δημιουργικής ασάφειας και του αμοιβαίου συμβιβασμού τρώει τα ψωμιά της. Σιγά σιγά πέφτουν οι μάσκες για να φανεί το αδησώπητο πρόσωπο του ταξικού πολέμου. . .
Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ιμπεριαλιστικά κέντρα που καθόλου δεν παίζουν.
Είναι μια καλή εξέλιξη το δημοψήφισμα;
Φυσικά και είναι. Έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε για αυτό. Είναι η ευκαιρία (έστω και κάτω από την πίεση των «θεσμών») να φύγει το κέντρο βάρους από τον Τσίπρα που προσπαθούσε για συμβιβασμό και να δοθεί μια καθαρή και ξάστερη απάντηση :ΟΧΙ σε αυτά τα μέτρα!!! Ούτε να το σκέφτεστε!!!
«Μα έτσι, μήπως είναι σα να ταυτιζόμαστε με την κυβέρνηση ή τις 47 σελίδες της ή τις επιλογές της;» κτλ.
Δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτό ενδεχομένως να το παρουσιάζουν με τέτοιο τρόπο και στελέχη της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι λογικό να προσπαθήσουν να το κάνουν. Να ταυτίσουν την εναντίωση του κόσμου στην πρόταση των θεσμών με τη δική τους πρόταση. Αυτό, όμως, δεν προκύπτει από πουθενά.
Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό: το δημοψήφισμα είναι μια πολιτική μάχη με πολύ συγκεκριμένο ερώτημα και όχι ένα γενικό πολιτικό συγχωροχάρτι προς πασά κυβερνητική χρήση ή μια προκαταβολική συναίνεση στις προτάσεις του Τσίπρα, του Βαρουφάκη ή του Τσακαλώτου!
Μέσω του ΟΧΙ θα εκφραστεί το κομμάτι του κόσμου που θέλει ρήξη. Ή που δε θέλει συμφωνία με οποιουσδήποτε όρους σόνι και καλά. Που δε θέλει άλλο μνημόνιο. Που περιμένει να υλοποιηθούν οι προεκλογικές εξαγγελίες. Που δε θέλει άλλον εξευτελισμό. Ακόμα και το πιο προχωρημένο κομμάτι που συνειδητά είναι υπέρ της ρήξης με το ευρώ ή και με την ΕΕ. Και που είναι διατεθειμένο να δώσει τη σκληρή μάχη με όλες τις συνέπειες.
Όπως και ένα κομμάτι που πιθανώς να συμφωνεί με τις προτάσεις της κυβέρνησης.
Όμως, με το πέρας αυτής της διαδικασίας όλα αυτά θα έχουν μείνει σταθερά;
Σίγουρα όχι. Η πραγματικότητα για άλλη μια φορά θα πιέσει.
Με ένα υποτιθέμενο ΟΧΙ στα χέρια του ο Τσίπρας, με το κόμμα και τα μέλη του εκτεθειμένα, θα επαναφέρει έτσι εύκολα, σαν να μην τρέχει τίποτα, τις 47 σελίδες; Ακόμα και να θέλει ή να καταφέρει να το κάνει, το πιο πιθανό είναι πως δε θα έχει στο τσεπάκι του μια κομματική ομοψυχία. Και κυρίως, ο κόσμος που θα έχει εμπλακεί σε όλη αυτή τη διαδικασία, μπορεί να μην ανέχεται το ίδιο εύκολα οποιαδήποτε υποχωρητική μανούβρα της κυβέρνησης, αλλά να ζητά και άλλα. Ποιος μπορεί να ξέρει την τροπή των γεγονότων; Αυτή είναι η διαλεκτική της πραγματικής πολιτικής μάχης. Δε γνωρίζει κανείς από τα πριν την έκβαση της μάχης αλλά δε βγαίνει και κανείς ίδιος μετά από αυτήν. Διαμορφώνονται καινούριοι συσχετισμοί. Νικητές, χαμένοι, νέες ευκαιρίες ενδεχομένως.
Ναρκοθετείται, πια, το πεδίο των διαπραγματεύσεων. Να μπει και η σφραγίδα της εργατικής τάξης, των ανέργων, των συνταξιούχων, των νέων χωρίς ελπίδα, των φτωχών.
Φυσικά και είναι. Έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε για αυτό. Είναι η ευκαιρία (έστω και κάτω από την πίεση των «θεσμών») να φύγει το κέντρο βάρους από τον Τσίπρα που προσπαθούσε για συμβιβασμό και να δοθεί μια καθαρή και ξάστερη απάντηση :ΟΧΙ σε αυτά τα μέτρα!!! Ούτε να το σκέφτεστε!!!
«Μα έτσι, μήπως είναι σα να ταυτιζόμαστε με την κυβέρνηση ή τις 47 σελίδες της ή τις επιλογές της;» κτλ.
Δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτό ενδεχομένως να το παρουσιάζουν με τέτοιο τρόπο και στελέχη της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι λογικό να προσπαθήσουν να το κάνουν. Να ταυτίσουν την εναντίωση του κόσμου στην πρόταση των θεσμών με τη δική τους πρόταση. Αυτό, όμως, δεν προκύπτει από πουθενά.
Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό: το δημοψήφισμα είναι μια πολιτική μάχη με πολύ συγκεκριμένο ερώτημα και όχι ένα γενικό πολιτικό συγχωροχάρτι προς πασά κυβερνητική χρήση ή μια προκαταβολική συναίνεση στις προτάσεις του Τσίπρα, του Βαρουφάκη ή του Τσακαλώτου!
Μέσω του ΟΧΙ θα εκφραστεί το κομμάτι του κόσμου που θέλει ρήξη. Ή που δε θέλει συμφωνία με οποιουσδήποτε όρους σόνι και καλά. Που δε θέλει άλλο μνημόνιο. Που περιμένει να υλοποιηθούν οι προεκλογικές εξαγγελίες. Που δε θέλει άλλον εξευτελισμό. Ακόμα και το πιο προχωρημένο κομμάτι που συνειδητά είναι υπέρ της ρήξης με το ευρώ ή και με την ΕΕ. Και που είναι διατεθειμένο να δώσει τη σκληρή μάχη με όλες τις συνέπειες.
Όπως και ένα κομμάτι που πιθανώς να συμφωνεί με τις προτάσεις της κυβέρνησης.
Όμως, με το πέρας αυτής της διαδικασίας όλα αυτά θα έχουν μείνει σταθερά;
Σίγουρα όχι. Η πραγματικότητα για άλλη μια φορά θα πιέσει.
Με ένα υποτιθέμενο ΟΧΙ στα χέρια του ο Τσίπρας, με το κόμμα και τα μέλη του εκτεθειμένα, θα επαναφέρει έτσι εύκολα, σαν να μην τρέχει τίποτα, τις 47 σελίδες; Ακόμα και να θέλει ή να καταφέρει να το κάνει, το πιο πιθανό είναι πως δε θα έχει στο τσεπάκι του μια κομματική ομοψυχία. Και κυρίως, ο κόσμος που θα έχει εμπλακεί σε όλη αυτή τη διαδικασία, μπορεί να μην ανέχεται το ίδιο εύκολα οποιαδήποτε υποχωρητική μανούβρα της κυβέρνησης, αλλά να ζητά και άλλα. Ποιος μπορεί να ξέρει την τροπή των γεγονότων; Αυτή είναι η διαλεκτική της πραγματικής πολιτικής μάχης. Δε γνωρίζει κανείς από τα πριν την έκβαση της μάχης αλλά δε βγαίνει και κανείς ίδιος μετά από αυτήν. Διαμορφώνονται καινούριοι συσχετισμοί. Νικητές, χαμένοι, νέες ευκαιρίες ενδεχομένως.
Ναρκοθετείται, πια, το πεδίο των διαπραγματεύσεων. Να μπει και η σφραγίδα της εργατικής τάξης, των ανέργων, των συνταξιούχων, των νέων χωρίς ελπίδα, των φτωχών.
Στα κάγκελα !
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο εσωτερικού και εξωτερικού έχει ήδη λυσσάξει!
Και μέσα στη χώρα έχει κινητοποιηθεί ολόκληρος ο συρφετός! Όλο το σκυλολόι είναι στα κάγκελα και ουρλιάζει !!
Στην πρώτη γραμμή όλα τα κόμματα της αστικής τάξης: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Γιώργος Παπανδρέου, Καραμανλής! Καταγγέλλουν για πραξικόπημα, για αντισυνταγματικότητα, για λόμπι της δραχμής, για προδοσία του έθνους και της πατρίδας!
Αλλά και ο Στουρνάρας, εκπροσωπώντας την Τράπεζα της Ελλάδας να εξαπολύει απειλητικές και με υπονοούμενα δηλώσεις, πως δε θα έχει νόημα η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Μπα; Γιατί κύριε Στουρνάρα; Τι θα κάνετε; Γιατί δε λέτε ευθέως;
Και φυσικά διάφοροι γελοίοι και προκλητικοί αστοί πολιτικοί να κάνουν δηλώσεις για αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης!Καλέσματα, δηλαδή, για κινητοποιήσεις με κατσαρολάδες, ευρωλελέδες και άλλους πατριώτες! Για διαδηλώσεις ίσως και τύπου ευρω-μαϊντάν στην πλατεία Συνταγματος!
Για να μην πούμε για τα ΜΜΕ! Ήδη μιλούν για ΑΤΜ και σουπερμάρκετ που αδειάζουν!
Και έχει περάσει μόνο μια μέρα! Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. «Καταστροφή, εθνική προδοσία!», φωνάζουν όλοι μαζί ενορχηστρωμένα!
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο εσωτερικού και εξωτερικού έχει ήδη λυσσάξει!
Και μέσα στη χώρα έχει κινητοποιηθεί ολόκληρος ο συρφετός! Όλο το σκυλολόι είναι στα κάγκελα και ουρλιάζει !!
Στην πρώτη γραμμή όλα τα κόμματα της αστικής τάξης: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Γιώργος Παπανδρέου, Καραμανλής! Καταγγέλλουν για πραξικόπημα, για αντισυνταγματικότητα, για λόμπι της δραχμής, για προδοσία του έθνους και της πατρίδας!
Αλλά και ο Στουρνάρας, εκπροσωπώντας την Τράπεζα της Ελλάδας να εξαπολύει απειλητικές και με υπονοούμενα δηλώσεις, πως δε θα έχει νόημα η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Μπα; Γιατί κύριε Στουρνάρα; Τι θα κάνετε; Γιατί δε λέτε ευθέως;
Και φυσικά διάφοροι γελοίοι και προκλητικοί αστοί πολιτικοί να κάνουν δηλώσεις για αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης!Καλέσματα, δηλαδή, για κινητοποιήσεις με κατσαρολάδες, ευρωλελέδες και άλλους πατριώτες! Για διαδηλώσεις ίσως και τύπου ευρω-μαϊντάν στην πλατεία Συνταγματος!
Για να μην πούμε για τα ΜΜΕ! Ήδη μιλούν για ΑΤΜ και σουπερμάρκετ που αδειάζουν!
Και έχει περάσει μόνο μια μέρα! Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. «Καταστροφή, εθνική προδοσία!», φωνάζουν όλοι μαζί ενορχηστρωμένα!
Ή εμείς ή αυτοί
Η κατάσταση σοβαρεύει. Το αστικό σκυλολόι έχει κάθε λόγο να ανησυχεί και να ουρλιάζει.
Και ο λόγος είναι ότι δεν πρέπει να αμφισβητηθεί η επιλογή και ο προσανατολισμός του ελληνικού κεφαλαίου. Να μην μπει η χώρα σε περίεργα μονοπάτια. Και αυτό θα το υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια. Και με όλα τα μέσα που διαθέτει! Και δεν μπλοφάρει!
Αυτό πρέπει να το κατανοήσει το δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Δεν υπάρχει χρόνος για ολιγωρίες. Πρέπει να αξιοποιηθεί η ευκαιρία του δημοψηφίσματος, με ΜΑΖΙΚΟ ΟΧΙ!!
Και με τους δρόμους και τις πλατείες δικές μας! Καμία σπιθαμή δρόμου στην αστική αντεπανάσταση! Ας δείξουμε σε όλους αυτούς σε ποιον ανήκει το μέλλον !
Η κατάσταση σοβαρεύει. Το αστικό σκυλολόι έχει κάθε λόγο να ανησυχεί και να ουρλιάζει.
Και ο λόγος είναι ότι δεν πρέπει να αμφισβητηθεί η επιλογή και ο προσανατολισμός του ελληνικού κεφαλαίου. Να μην μπει η χώρα σε περίεργα μονοπάτια. Και αυτό θα το υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια. Και με όλα τα μέσα που διαθέτει! Και δεν μπλοφάρει!
Αυτό πρέπει να το κατανοήσει το δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Δεν υπάρχει χρόνος για ολιγωρίες. Πρέπει να αξιοποιηθεί η ευκαιρία του δημοψηφίσματος, με ΜΑΖΙΚΟ ΟΧΙ!!
Και με τους δρόμους και τις πλατείες δικές μας! Καμία σπιθαμή δρόμου στην αστική αντεπανάσταση! Ας δείξουμε σε όλους αυτούς σε ποιον ανήκει το μέλλον !
Στέλιος Ιορδάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου