Κρίση στο κυβερνητικό στρατόπεδο
Η βροντερή φωνή του λαού στις 25 του Γενάρη, είπε καθαρά και ξάστερα «τέλος στα μνημόνια και στη λιτότητα» κι εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση για να «τ’ αλλάξει όλα». Ο λαός, οι εργάτες, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, μετά τις 25/1, επενδύοντας προσδοκίες στο κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς, δεν πήγαν σπίτι τους, αναθέτοντας από κάποιον υποτιθέμενο «καναπέ» την λύση των προβλημάτων τους σε άλλους. Το αντίθετο, γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες, ως ένα βαθμό στηρίζοντας, αλλά ταυτόχρονα, ελέγχοντας την ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις της με τους Ιμπεριαλιστές, αν θα δώσει σάρκα και οστά στις ελπίδες, πραγματώνοντας όσα υποσχέθηκε.
Τώρα, οι ελπίδες αυτές ανατρέπονται. Τα προμηνύματα ήταν σαφή: οι ακροδεξιοί ΑΝΕΛ στους υπουργικούς θώκους και ο Πάκης Παυλόπουλος στο Προεδρικό Μέγαρο, ως πρώτες πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ κιόλας από το βράδυ των εκλογών, ήταν η προετοιμασία του εδάφους της ταξικής συνεργασίας κι υποταγής, για την ατιμωτική υπόκλιση στο Eurogroup, μπροστά στους εκβιασμούς του Γερμανικού «ιερατείου» και των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών γερακιών.
Μια υποχώρηση που δεν θα μπορούσε παρά να ξεσηκώσει αντιδράσεις και προβληματισμούς. Φυσικά, ο λαός ακόμα δεν έχει επεξεργαστεί τις ραγδαίες εξελίξεις για να αναδιαμορφώσει με καθαρό τρόπο την στάση του απέναντι στην κυβέρνηση. Όμως, τα πρώτα «μπουμπουνητά» ακούστηκαν μέσα από την ίδια την Κουμουνδούρου, από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αντιδράσεις, για την επαίσχυντη συμφωνία της Παρασκευής 20/2, ακόμα και στην Πολιτική Γραμματεία της ίδιας ημέρας, αλλά και για την λίστα των μεταρρυθμίσεων που απέστειλε ο Βαρουφάκης προς το Eurogroup, την Δευτέρα 25/2, δεν αφορά, όπως θα περίμενε κανείς, μόνο σε «συνήθεις υπόπτους», όπως ο Π. Λαφαζάνης και το «Αριστερό Ρεύμα». Ακόμα και «ΠΑΣΟΚογενείς» (ευρώ)βουλευτές, όπως η Σοφία Σακοράφα, διαχώρισαν την θέση τους, για τις υπαναχωρήσεις των Τσίπρα-Βαρουφάκη, κάνοντας λόγο για έλλειψη «πολιτικής νομιμοποίησης» της κυβέρνησης να μπάσει από το παράθυρο όλα αυτά που μόλις δύο εβδομάδες πριν, ο λαός με την ψήφο του, είχε πετάξει από την πόρτα με τις κλωτσιές.
«Πολεμικές» ήταν οι αντιδράσεις και στη μαραθώνια συνεδρίαση της Κ.Ο., όταν ο Αλέξης Τσίπρας, «βολιδοσκόπησε» τις διαθέσεις των βουλευτών του βάζοντας σε ενδεικτική ψηφοφορία την συμφωνία με το Eurogroup. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για περί τους 30 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που την καταψήφισαν, ανάμεσα τους και η… Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου!
Οπωσδήποτε, όμως, μία δημόσια τοποθέτηση ξεχώρισε, όχι μόνο για τον εμπνευστή της, αλλά και για τον τρόπο που «απαντήθηκε» από την κυβερνητική πλευρά: αυτή του Μανώλη Γλέζου.
Ο βετεράνος της Αριστεράς, ζήτησε μέσω του άρθρου του «συγγνώμη από τον ελληνικό λαό διότι συνήργησε σε αυτή τη ψευδαίσθηση», για τον περιπαικτικό για τη νοημοσύνη του λαού, αναβαπτισμό των όρων «μνημόνιο», «τρόικα» κλπ., και κάλεσε «πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. Πριν απ΄ όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.» Τέλος, πολύ ορθά διαπιστώνει πως «ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.»
Μπορεί από πολιτικής πλευράς να χωρίζουν πολλά τον Μανώλη Γλέζο, που εκπροσωπεί επί δεκαετίες με επιμονή και σταθερότητα την δημοκρατική εκδοχή της αριστεράς, από την στρατηγική και την πολιτική λογική που διέπει την επαναστατική, άκρα αριστερά, και δη τον Τροτσκισμό. Αλλά δεν μπορεί κανείς παρά να τον σεβαστεί απεριόριστα. Όχι μόνο για την πολυδεκαετή πολιτική του σταδιοδρομία (με κορυφαία συμβολική στιγμή το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη) και τις διώξεις που υπέστη, αλλά και για το ήθος και την συνέπεια του σε όσα πρεσβεύει και αποτελούν τις αρχές του.
Τα παραπάνω, αποτελούν επιπρόσθετο όνειδος για την κυβέρνηση και διαφόρους παρατρεχάμενους, που αντιμετώπισαν με σκαιό τρόπο τον Μανώλη Γλέζο, με τις σπασμωδικές αντιδράσεις τους να εκτείνονται σε όλο το φάσμα της ηθικής (ή και ανηθικότητας). Αρχικά, η άμεση και επίσημη ανακοίνωση των εκπροσώπων της κυβέρνησης, ήταν τόσο αμήχανη όσο κι απαξιωτική για τον Μ. Γλέζο. Αφού τετριμμένα εξέφρασε τον σεβασμό στο πρόσωπο του, αναρωτήθηκε μήπως ο σύντροφος και Ευρωβουλευτής του Κόμματος τους, «δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένος» για το περιεχόμενο της συμφωνίας, χρεώνοντας του έτσι, το λιγότερο, τσαπατσουλιά και αφέλεια, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μια τόσο σοβαρή δήλωση ρήξης του Γλέζου με την πολιτική του Κόμματος του.
Αλλά το πρόβλημα δεν εξαντλείται εκεί, ούτε στα καθημερινά σχόλια «συγκατάβασης» των δημοσιογράφων του «Στο Κόκκινο», απέναντι στη σεβάσμια μεν, «γερασμένη» δε, φιγούρα του Μανώλη Γλέζου, που δικαιολογείται να πει και κάτι παραπάνω, τάχα «λόγω ηλικίας». Κάθε όριο θρασύτητας ξεπέρασε ο Χάρρυ Κλυνν, με μια απάντηση που καθυβρίζει τον Γλέζο, λέγοντας του πως «βλάπτει την Αριστερά», πως παριστάνει τον «ήρωα» και τον «ιερό μεταξοσκώληκα», ενώ έτσι «τα μόνα μπράβο που θα εισπράξει στην προκειμένη περίπτωση θα είναι από τα κατάλοιπα της Σαμαρικής ακροδεξιάς και τα χειροκροτήματα από κάποια αποστεωμένα κομμουνιστοειδή γκρουπούσκουλα που υπάρχουν, για να λένε μόνο ότι υπάρχουν».
Πιο ήπιες από αυτόν τον οχετό, ήταν τα σχόλια στελεχών όπως ο Παπαδημούλης ή ο Φλαμπουράρης που δήλωσαν απλά την διαφωνία τους με την επιστολή Γλέζου. Στην αντίπερα όχθη, στελέχη που βρίσκονται με συμβουλευτικό ρόλο στενά δίπλα στον Τσίπρα, όπως ο Μηλιός, επιδοκίμασαν την επιστολή σιωπηλά, αναδημοσιεύοντας την. Ο Γιάννης Μηλιός άλλωστε, λίγες μέρες μετά την επιστολή Γλέζου, συνέγραψε και απέστειλε μαζί με άλλους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού (Λαπατσιώρας, Σωτηρόπουλος) επιστολή-κόλαφο ενάντια στην πολιτική τακτική των Τσίπρα-Βαρουφάκη, με τίτλο «Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!». Καυστικότατη, στάθηκε η εφημερίδα «Αυγή», που επανήλθε με μια γελοιογραφία, στηρίζοντας τον Γλέζο κι επικρίνοντας όσους «υπερασπιζόμενοι» την κυβέρνηση, επιχείρησαν να του αφαιρέσουν τον λόγο. Δεν είναι πολύς καιρός άλλωστε, που η κυβερνητική Αυγή, βρέθηκε στο στόχαστρο της… κυβέρνησης, και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, που από το βήμα της Βουλής καταδίκασε για αντισημιτισμό σκίτσο της εφημερίδας.
Κάτι δείχνει πως το κυβερνητικό «καράβι», ως απόρροια των απότομων «ελιγμών» του στα πλαίσια μιας άκρως συμβιβαστικής πολιτικής, «μπάζει νερά» πριν καλά-καλά «μπαρκάρει», ενώ το «πλήρωμα» του αλληλοτρώγεται. Από την άλλη, ο Μανώλης Γλέζος, όσο κι αν οι επικριτές του θέλησαν να δώσουν προσωπικά χαρακτηριστικά στην υπόθεση της επιστολής του, δεν κάνει άλλο παρά να εκφράζει καθαρά την αγανάκτηση του ίδιου του κόσμου που ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, του κόσμου των πλατειών και των μεγάλων προσδοκιών. Αυτές τις προσδοκίες που τώρα τις παρακολουθούν να σβήνουν στις αίθουσες συνεδριάσεων του Eurogroup, και στην αναδυόμενη αλαζονεία κι ανειλικρίνεια της νέας κυβερνητικής εξουσίας. Η σύγκρουση του Γλέζου με την ηγεσία του, είναι μια πρόωρη αντανάκλαση της ρήξης της κυβέρνησης με το ίδιο το λαϊκό κύμα που την ανέβασε στον «αφρό».
Ο λαός και το κίνημα, δεν πρέπει να επιτρέψουν αυτή η ρήξη να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από της δυνάμεις της αντίδρασης που παραφυλάνε στην γωνία για την αποτυχία της κυβέρνησης. Πρέπει να αναλάβει δράση, ο λαός, τώρα, για να ακυρώσει τις συμφωνίες υποταγής, για να διώξει τους «ψεκασμένους» κι όλους τους πράκτορες της αστικής τάξης από το Μαξίμου, για να σκίσει ο ίδιος τα Μνημόνια και να πάει μέχρι τέλους όλα όσα είναι ανίκανος να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα παραπέρα, κόβοντας με το σπαθί το γόρδιο δεσμό του συστήματος και της κρίσης του, παίρνοντας η εργατική τάξη κι όλοι οι καταπιεσμένοι την εξουσία στα χέρια τους.
Κ. Αποστολόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου