Η Ελευθεριακή Φράξια σας παρουσιάζει τον ενδιαφέρον διάλογο στο σάιτ Αvantgarde για τον ΣΥΡΙΖΑ και την στάση μας.
Το σημείωμα που ακολουθεί είναι κριτική του Γ.Νάβη στο άρθρο του Κ.Μαραγκού Γρήγορες εκτιμήσεις και καθήκοντα προ της κάλπης. Στα πλαίσια ενός ευρύτερου προβληματισμού για μια επαναστατική στάση στις κάλπες που μάλλον θα στηθούν σε λίγες βδομάδες. Η ΚΕΔ θα πάρει θέση στο βαθμό που προκηρυχθούν επίσημα.
ΦΡΕΝΟ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα 2 τελευταία χρόνια είχε επιλέξει μια μετατόπιση προς αριστερά τότε όντως θα ήταν συζητήσιμη η χρησιμότητα μίας εκλογικής καθόδου άλλων αριστερών οργανώσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΕΕΚ, ΚΚΕ μ-λ, ΟΚΔΕ) . Γιατί αν υπήρχε ένας αριστερότερος (συγκριτικά με τον Ιούνιο 2012) ΣΥΡΙΖΑ, αυτός θα κάλυπτε πολιτικά τον χώρο των άλλων αριστερών οργανώσεων. Τότε θα ήταν βάσιμος ο ισχυρισμός ότι«το μόνο που απασχολεί αυτή την αριστερά είναι να σώσει τα ψηφουλάκια της».
Όμως η συριζεικη ηγεσία επέλεξε να μετατοπισθεί προς δεξιά. Μείωσε έτσι την απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΔΗΜΑΡ και όχι μόνο, αλλά αύξησε την απόσταση από το χώρο που καλύπτουν οι άλλες αριστερές οργανώσεις. Δικαιολογημένα η ΔΗΜΑΡ θα συνεργασθεί με το ΣΥΡΙΖΑ. αυτή η προσέγγιση είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα της δεξιάς μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει Όμως καμία βάση ο ισχυρισμός ότι οι άλλες αριστερές οργανώσεις πρέπει να στηρίξουν εκλογικά το Συριζα. Το αντίθετο μάλιστα. Αν οι αριστερές οργανώσεις (που δεν στήριξαν τον Ιούνιο 2012 το Συριζα) επιλέξουν τώρα να στηρίξουν το Συριζα παρά τη δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας Τότε ουσιαστικά δίνουν αέρα στην ηγεσία να συνεχίσει τη δεξιά κατρακύλα.
Ας φανταστούμε προς στιγμήν την έπαρση των Τσιπροσταθάκηδων αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοινώσει ότι δεν κατεβαίνει στις εκλογές και ότι στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιά μετατόπιση θα δικαιωθεί πλήρως γιατί θα έχει τελικά ως αποτέλεσμα (συγκριτικά με τον Ιούνιο 2012) να αποσπάσει την υποστήριξη και της ΔΗΜΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δηλαδή εκλογικά κέρδη και από δεξιά και από αριστερά. ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΜΙΑ. ΜΟΝΟ ΚΕΡΔΗ!! Μπράβο λοιπόν στους Τσιπροσταθάκηδες που επέλεξαν τη δεξιά μετατόπιση.
Ποιό είναι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα από τις κάλπες του 2015; Υπάρχει άραγε κάποια χρηστική αξία στην ψήφο; Το ερώτημα αυτό νομίζω ότι πλανάται στα μυαλά όλων των ψηφοφόρων. Το αποτέλεσμα της κάλπης κρίνει αποκλειστικά και μόνο ποιό κόμμα θα κάνει κυβέρνηση;;
Αν δεχτούμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ειναι ενας δείκτης της συνείδησης του προλεταριάτου, τότε νομίζω ότι η ψήφος στην τρέχουσα συγκυρία έχει μία σημαντική χρηστική αξία. Γιατί το αποτέλεσμα της κάλπης μπορεί να δείξει ότι ένα (μικρό μεν αλλά σημαντικό) τμήμα του προλεταριάτου έχει ταξική συνείδηση περισσότερο ανεπτυγμένη από όσο νομίζουν οι ινστρούχτορες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ψηφίζοντας τις άλλες αριστερές οργανώσεις ένα (μικρό αλλά σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου) απαιτεί έμπρακτα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει τη δεξιά κατρακύλα των 2 τελευταιων χρόνων.
Με την ψήφο σε ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ μ-λ, οι προλετάριοι στέλνουν ένα μήνυμα πρώτα-πρώτα στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ: «Κάθε δεξιά μετατόπιση που επιλέγει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα συνοδεύεται από σημαντικές απώλειες προς αριστερά. Όσο δεξιότερα μετατοπίζεται η συριζεικη ηγεσία τόσο θα ενισχύονται οι αριστερές οργανώσεις. Ίσως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπολόγιζε ότι ΟΛΟΙ θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δεχτούμε τη δεξιά μετατόπιση προκείμενου να φύγει η κυβέρνηση της δεξιάς. Έκανε λάθος. Ψηφίζουμε τις άλλες αριστερές οργανώσεις καταδικάζοντας έτσι έμπρακτα τη δεξιά κατρακύλα της συριζεικης ηγεσίας και στέλνοντας ένα απειλητικό μήνυμα προς καθε επιδοξο διαχειριστή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων».
Η ψήφος προς ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ μ-λ, έχει άμεση χρηστική αξία. Δεν είναι ούτε χαμένη ψήφος, ούτε μια ευτελής επιδίωξη των οργανώσεων να κρατήσουν τα ψηφουλάκια τους. είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για κάθε προλετάριο. Γιατί η ψήφος αυτή συμβάλλει στο φρενάρισμα της δεξιάς κατρακύλας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
24 /12 /14, Γ.Νάβης
ΦΡΕΝΟ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΛΥΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΙΡΟΦΡΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΦΟΡΑ Η ΠΟΙΟΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ;
του Κ.Τσ. επί των θέσεων του σ. Γ.Νάβη
Επιγραμματικά αλλά όχι αναλυτικά
Ο ρεφορμισμός έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά:
Α. Η πολιτική διαχείρισης του σαν κυβέρνηση είναι μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και στα όρια της κυρίαρχης πολιτικής διαχείρισης. Δεν επαγγέλλεται καμία ανατροπή πέρα θεσμικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ από την ίδρυση του δεν εμφανίστηκε κάτι παραπάνω από αυτό που είναι.
Κάποιες στιγμές κατόρθωσε να κινηθεί περισσότερο προς τα αριστερά – Δεκέμβρης 2008 με τις δηλώσεις Αλαβάνου – αλλά πάντα μέσα στα όρια του κοινοβουλευτισμού. Αλήθεια πότε «αύξησε την απόσταση από το χώρο που καλύπτουν οι άλλες αριστερές οργανώσεις» όπως ισχυρίζεται ο σ. ΝΑΒΗΣ; Πότε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κοντά σε αυτό του ΕΕΚ ή του ΣΕΚ ή της ΟΚΔΕ; Ακόμα και με αυτό του κεντριστικού ΝΑΡ; Ακόμα περισσότερο με το ρεφορμιστικό ΚΚΕ που ακόμα – έστω για τα μάτια του κόσμου – έχει το σφυροδρέπανο και μιλά ανάλογα τον καιρό για την σοσιαλιστική επανάσταση; Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι.
Κατάφερε να αναδειχτεί αυτό και όχι το δεύτερο σε δύναμη ΚΚΕ κυρίαρχη πολιτική δύναμη εγκολπώνοντας έξυπνα αλλά όχι πολιτικάντικα κάθε αντίσταση και κάθε αγώνα. Και σε μια κοινωνία που ακόμα κινείται κινηματικά θα μπορεί να ενσωματώνει κάθε αγώνα όπως σαν τελευταίο παράδειγμα αυτόν του Ρωμανού (δημοκρατικά και κοινοβουλευτικά όπως δήλωσε η σ. Ζωή). Στις συνιστώσες όταν αυτές υπήρχαν ενεργά, υπήρχε πάντα η επίταση προσοχής στο πότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τις μεγάλες προς τα δεξιά στροφές. Πράγμα που έγινε επανειλημμένα καταλήγοντας στην σημερινή κατάσταση όπως και άλλες καταστάσεις. Λογική εξέλιξη για ένα ρεφορμιστικό κόμμα για το οποίο η κατάκτηση της εξουσίας θα πραγματοποιηθεί διαμέσου των εκλογικών ποσοστών. Και αυτό απαιτεί την κατάκτηση της ψήφου του ενός τρίτου του πληθυσμού ενός ποσοστού που σαφώς απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό και η ανάγκη προσάρτησης τέτοιου πληθυσμιακού μεγέθους απαιτεί την ανάλογη προσαρμογή στην συνείδηση του μέσου όρου. Αυτή ήταν η εκ φύσεως εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και όποιος εκπλήσσεται σήμερα μάλλον αγνοεί όχι κάθε μαρξιστική ανάλυση αλλά την ιστορία την ίδια. Αν υπήρχαν οι ικανές πιέσεις για μια πιο δραστικά αριστερή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε μετατόπιση του προς τα αριστερά και επομένως «αυτός θα κάλυπτε πολιτικά τον χώρο των άλλων αριστερών οργανώσεων» όπως διατείνεται ο σ. ΝΑΒΗΣ σε μία υπέρβαση της ιστορίας αλλά θα υπήρχε διάσπασή του προς τα αριστερά του (ότι δηλαδή συνέβη ανάστροφα με την ΔΗΜΑΡ).
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα εκπληρώνει τον ρόλο για τον οποίο φτιάχτηκε 12 χρόνια πριν, απλά η κρίση όχι μόνον η οικονομική αλλά και η πολιτική τον οδηγεί πολύ πιο γρήγορα προς αυτή την δεξιά προσαρμογή. Και τον οδηγεί σε αυτή την δεξιά προσαρμογή όχι μόνον η φύση του αλλά και η αδυναμία του κινήματος. Και εδώ είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό του του ρεφορμισμού.
Β. Ένα ρεφορμιστικό κόμμα δεν είναι σαν σχηματισμός και λειτουργία το ίδιο με ένα αστικό κόμμα. Μεταξύ ηγεσίας και βάσης υπάρχουν πολλές διαφορετικές πολιτικές επιδιώξεις και κάποιες στιγμές και έντονες συγκρούσεις. Αν θεωρούμε ότι οι Τσιπροσταθάκηδες εκφράζουν όλο τον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον υποτιμούμε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό αγωνιστών (όχι απαραίτητα στις εναπομείναντες συνιστώσες) που μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρει διέξοδο για πολιτική αλλαγή σε πιο ριζοσπαστική βάση (σε όποια κατεύθυνση και βάση). Ούτε επίσης οι Τσιπροσταθάκηδες ελέγχουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν θα υπήρχε το +30% του Αριστερού Ρεύματος (όπως και αν συγκροτείται αυτό) ούτε σε πολλές ενοχλητικές περιπτώσεις τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα παίρνονταν διοικητικά μέτρα διαγραφών και αποκλεισμών. Η ύπαρξη αγωνιστικών και ριζοσπαστικών στρωμάτων που τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα βρέθηκαν καισυνεχίζουν να βρίσκονται με τιμιότητα και χωρίς προσωπικές επιδιώξεις στην πρώτη γραμμή του αγώνα δεν μπορεί ούτε να μειωθεί αλλά και ούτε κυρίως να αγνοηθεί.
Και στην ουσία η δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ ειδικά μετά τις εκλογές του 2012 μπορεί να προήλθε από την ενδογενή ρεφορμιστική του ύπαρξη και δομή (κοινώς τα γονίδια) αλλά την ίδια στιγμή και την ίδια χρονική περίοδο επιτάχυναν αυτή την διαδρομή και κάποιοι άλλοι «περιβαλλοντολογικοί» παράγοντες, η απουσία υπαρκτής αριστερότερης του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικής διαχείρισης και προοπτικής μέσα στο κίνημα.
Και εδώ ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης γιατί «όχι ψήφος στην υπόλοιπη αριστερά».
Σε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα 2010-2014 το κίνημα στην Ελλάδα έδειξε υψηλές αντοχές και αξιοσημείωτες κινήσεις που η υπόλοιπη Ευρώπη έχει να δει δεκαετίες. Αλλά ας δούμε τι έκανε η υπόλοιπη αριστερά.
Για το ΚΚΕ πολύ σύντομα όσο σύντομη είναι και η στάση του. Αναμονή για το μέλλον. Διατηρώντας ένα ισχυρό οργανωτικό μηχανισμό σμιλευμένο με εμπειρία 70 ετών το μόνο που κάνει είναι παρελάσεις εντυπωσιασμού. Σε κανένα χώρο και σε κανένα αγώνα δεν υλοποίησε καμία διαφορετική πολιτική αριστερότερη του ΣΥΡΙΖΑ που να μπόρεσε να ωθήσει το κίνημα ένα βήμα παραπέρα. Μία μικρή παράθεση των άστοχων – ευγενικά αναφερόμενος – ενεργειών που έκανε αυτά τα χρόνια σε σωματεία ομοσπονδίες εργατικά κέντρα θα έφτανε σε όγκο τα άπαντα του Λένιν. Όπου το ΠΑΜΕ έχει την πλειοψηφία σε σωματεία (μέταλλο, οικοδόμοι, τρόφιμα) επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Η πλήρης απουσία του από κοινωνικούς αγώνες (μετανάστες, φασισμός, κυριακάτικη αργία, Ρωμανός) φυσικά εκκωφαντική. Σε πολλά κοινωνικά θέματα όπως ναρκωτικά και LGBT οι απόψεις του είναι το λιγότερο συντηρητικές με ότι αυτό σημαίνει για την ιδεολογική διαμόρφωση μελών και ακροατηρίου του. Οι δηλώσεις Παπαρήγα τον Δεκέμβριο του 2008 αποκαλυπτικές. Η μόνη προετοιμασία που κάνει είναι για τα 100χρονα του 1917 και μετά αναμονή για άλλα 70 χρόνια. Φυσικά θα κάνει τα πάντα για ένα καλό ποσοστό στις εκλογές. Στο ενδιάμεσο είναι ικανό να μας προσφέρει τις πιο έντονες συγκινήσεις, Μορατόριουμ με το ΠΑΣΟΚ 1981-1985, συγκυβέρνηση με την ΝΔ 1989-1990.
Για την έξωθεν του κοινοβουλίου αριστερά τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο αριστερότερα αλλά σε καμία περίπτωση καλύτερα.
Σαφώς οι οργανώσεις αυτές απέδειξαν πολύ καλύτερα αντανακλαστικά και επεδίωξαν μεγαλύτερη ενασχόληση στο κίνημα αλλά το έκαναν λειψά και κυρίως χωρίς καμία προοπτική. Από μία σχεδόν φετιχιστική «συνδικαλισμοφιλία» όρισαν το συνδικάτο σαν την κορυφαία πολιτική έκφραση του αντικαπιταλισμού (τουλάχιστον η CNT τα χρησιμοποίησε καλύτερα τις δεκαετίες 1920-1930 επανα-ορίζοντας τα εργαλεία της εξέγερσης και της επανάστασης). Αντί να αναπτύξουν ένα σχέδιο ανατροπής/εξέγερσης αντάξιο της ιδεολογικής ταυτότητας και ιστορικών αναφορών τους και να χρησιμοποιήσουν το συνδικάτο σαν συγκεκριμένο εργαλείο παρέμβασης, υιοθετώντας ένα μακρόπνοο «μεταβατικό πρόγραμμα» βυθίστηκαν στην στείρα ρεφορμιστική πολιτική της αναμονής των μεγάλων ακροατηρίων που ακόμα κι ο ύστερος Νέγκρι θα ζήλευε. Τα μεγάλα ακροατήρια όμως πέρασαν δεν είδαν τίποτα και έφυγαν.
2012-ΜΑΙΟΣ
ΑΝΤΑΡΣΥΑ 75,416
ΚΚΕ μλ 16,010
ΕΕΚ 6,074
2012-ΙΟΥΝΙΟΣ
ΑΝΤΑΡΣΥΑ 20,416
ΚΚΕ μλ 7,592
ΕΥΡΩ 2014
ΑΝΤΑΡΣΥΑ 41,037
μλ ΚΚΕ 10,787
ΕΕΚ 4,516
2009
μλ ΚΚΕ 5,219
ΟΑΚΚΕ 1,665
ΚΚΕ μλ 10,480
ΕΕΚ 4,537
ΑΝΤΑΡΣΥΑ 24,687
Σημείωση: Ειλικρινά με βάση τις παραπάνω επιδόσεις της έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς μπορεί να ισχύει «Ψηφίζοντας τις άλλες αριστερές οργανώσεις ένα (μικρό αλλά σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου) απαιτεί έμπρακτα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει τη δεξιά κατρακύλα των 2 τελευταίων χρόνων» όπως γράφει ο σ. ΝΑΒΗΣ; Αυτό το μικρό ήδη προσανατολισμένο προς τον ΣΥΡΙΖΑ μικρό αλλά σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου μπορεί να απαιτεί κάτι από ένα κόμμα του 1,665,000 ψήφων; Πιθανά να μπορεί να απαιτήσει 2-3 έδρες κατόπιν συμφωνίας εκλογικής υποστήριξης όπως προτάθηκε αλλά δεν έγινε το 2012. Αυτό και αν πάλι δεν είναι εκλογική και ψηφοθηρική αυταπάτη από την ανάποδη! Και σίγουρα είναι άγνοια του ρεφορμισμού γενικά, του χαρακτήρα και της δομής του ΣΥΡΙΖΑ και των ελιγμών των Tσιπροσταθάκηδων.
Και δεν είδαν γιατί δεν υπήρξε τίποτα πέρα από μια αυταπάτη μιας πιο αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν σε όλους τους χώρους και τις μάχες οι δυνάμεις της έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από να κουνάνε δεικτικά το δάχτυλο (του αριστερού χεριού πάντα) στον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν κινείται πιο αγωνιστικά πιο ριζοσπαστικά. Οι ίδιες αυτές δυνάμεις όταν ακόμα το κίνημα σε συγκεκριμένες καταστάσεις έπαιρνε πιο δυναμικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ξαφνικά κάθονταν στην γωνιά και περίμεναν. Και μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την βρώμικη δουλειά ως ο κύριος ρεφορμιστικός πόλος έβγαιναν σαν τις γάτες στα κεραμίδια και ούρλιαζαν για τις προδοσίες και τις δεξιές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς του πάντοτε ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ.
Παραδείγματα πολλά, ας δούμε μερικά:
Απεργία της ΟΛΜΕ τον Μάιο 2013: Μία ομολογουμένως ισχυρή πιθανότητα αν όχι συντριβής τουλάχιστον γερού τσαλακώματος του Σαμαρά. Και μία ομοσπονδία με πολύ ισχυρή παρουσία και της έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς. Το βράδυ της κρίσιμης ψηφοφορίας στο ΤΙΤΑΝΙΑ ενώ προφανώς στην καθόλα έμπειρη ηγεσία των Παρεμβάσεων ήταν γνωστή η στάση της ΣΥΝΕΚ – αν όχι μιλάμε για ηλίθιους ή ψεύτες – θα μπορούσε να μαζευτεί ικανός κόσμος να περικυκλώσει το ξενοδοχείο και δίπλα σε κάθε πρόεδρο ΕΛΜΕ να βάλει δύο «κοκκινοφρουρούς» με σαφές το μήνυμα «μόνον με απεργία βγαίνετε από εδώ». Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, το ξαλάφρωμα των Παρεμβάσεων που δεν αναγκάστηκαν να σηκώσουν την κεντρική σύγκρουση με την κυβέρνηση σε καθεστώς επιστράτευσης όχι και τόσο.
Κατάληψη ΕΡΤ: Ένας σημαντικός αγώνας που πήγε περίπατο. Αντί η έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς να οργανώσει όχι μόνον την ενεργό περιφρούρηση του χώρου αλλά να πάρει στα χέρια της ένα εξαιρετικά σημαντικό μηχανισμό (από τους πρώτους μηχανισμούς που κάθε πραξικόπημα και κάθε επανάσταση διεκδικεί) αφήνει την πρωτοβουλία στα χέρια της ΠΟΣΠΕΡΤ. Που πολύ φυσικά και λογικά – καθότι συνδικάτο και μάλιστα όχι από τα πιο αμόλυντα της πιάτσας – συναλλάσσεται λίγο με την κυβέρνηση και λίγο με την μελλοντική κυβέρνηση και στο τέλος οι μισοί βολεύονται στην ΝΕΡΙΤ. Λογικά κάθε ανατρεπτική αριστερά που θέλει να έχει «άμεση χρηστική αξία» όπως αναφέρει ο σ. ΝΑΒΗΣ θα έπαιρνε την ενεργό πρωτοβουλία να μπουκάρει μέσα και αναλάβει η ίδια την λειτουργία των μέσων. Αντί αυτού αυτό-περιορίστηκε στο να κουνάει σημαιάκια και να σηκώνει πανό στην αυλή και στον περίγυρο και κάθε τρίτη μέρα να βρίσκει δικαιολογίες (φύγανε τα ταξί από την Μεσογείων, δύο κλούβες στο ΑΤ Αγ. Παρασκευής) και να καλεί κόσμο για περιφρούρηση. Μία περιφρούρηση που ποτέ δεν οργανώθηκε ενεργά (οδοφράγματα, παλούκια, πέτρες κλπ). Φυσικά η αστυνομία δεν τους έκανε το χατίρι να προστατεύσουνε την ΕΡΤ με τα γυμνά στήθη και τις γροθιές τους αλλά μπήκε στις τρεις τα ξημερώματα σε μία άδεια ΕΡΤ και η φάση τελείωσε άδοξα.
Στην απεργία της ΟΛΜΕ και πάλι τον Σεπτέμβριο του 2013 με σαφώς μικρότερη πολιτική αξία από την προηγούμενη απόπειρα, η προσπάθεια αποτροπής απεργοσπασίας αφέθηκε στην καλή θέληση των απεργών. Ενδεικτικά στην ΕΛΜΕ Πειραιά μία ιδιαίτερα μαχητική ΕΛΜΕ με μεγάλα ποσοστά της έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς δεν οργανώθηκε καμία προσπάθεια αντιμετώπισης της απεργοσπασίας. Η μία και μοναδική απεργιακή φρουρά οργανώθηκε από άτομα εκτός χώρου (Αντιφασιστικό Μέτωπο). Σε όλο το λεκανοπέδιο Αττικής ζήτημα αν οργανώθηκαν περισσότερες από 8 απεργιακές φρουρές οι οποίες όλες στελεχώθηκαν και από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ των Τσιπροσταθάκηδων.
Σε ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες όπως πχ. μετανάστες, φασισμός, κυριακάτικη αργία, Ρωμανός, είτε παρουσιάζεται μία σχεδόν πλήρης απουσία είτε ασχολείται μία μόνον συγκεκριμένη οργάνωση και με συγκεκριμένη πολιτική αντίληψη δράσης (ΣΕΚ σε μετανάστες και φασισμό).
Αναρωτιέται κάποιος που αυτή η αριστερά φάνηκε «χρησιμο εργαλείο για κάθε προλετάριο» και γιατί δεν συνέβαλλε «στο φρενάρισμα της δεξιάς κατρακύλας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ» με την δική της πολιτική όλα αυτά τα χρόνια όπως αναφέρει ο σ. ΝΑΒΗΣ αλλά θα μπορέσει τώρα στις εκλογές του 2014; Αυτή και μόνον η δήλωση από μόνη της αν δεν εκφράζει τον ψηφοθηρικό χαρακτήρα της έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς τι άλλο μπορεί να εκφράζει;
Αν οι καιροί επιτάσσουν όχι απλά την διαχείριση του αστικού κράτους αλλά την συντριβή του τότε θα ψάχναμε να βρούμε την οργάνωση του επαναστατικού υποκειμένου και του σχεδίου της εξέγερσης. Καμία όμως από τις έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς δεν έχει φανεί αντάξια σε μία περίοδο αρκετών χρόνων να παρουσιάσει κάτι που να πλησιάζει σε κάτι τέτοιο. Αντίθετα είναι μία αριστερά επαναπαυμένη σε μια προηγούμενη εποχή νομίζοντας ότι η διακυβέρνηση Σαμαρά είναι μια παροδική κακιά στιγμή της ιστορίας που θα περάσει με το πέρασμα του χρόνου. Ζει ακόμα σε αναζήτηση του παλιού καλού συμβολαίου με τον λαό που επέτρεπε με μερικές ανώδυνες σχετικά κινητοποιήσεις να πέφτουν μερικά ψίχουλα από το τραπέζι. Της αρκούσαν αυτά τα ψίχουλα από ότι φαίνεται καθώς όλα αυτά τα χρόνια απεμπόλησε κάθε επαναστατική δράση. Για σκέψη άλλο τίποτα κρίνοντας από το μέγεθος των ανακοινώσεων και των αναλύσεων.
Το εκλογικό κατέβασμα για την έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς τουλάχιστον για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μονόδρομος καθότι οι εκλογές έχουν αποδειχτεί ο κατά κύριο λόγο συνδετικός παράγοντας αυτής της συμμαχίας που τείνει να γίνει ομοσπονδία με τις τελευταίες συνεχιζόμενες προσπάθειες σύμπλευσης με διάφορα σχήματα αμφιβόλου προέλευσης και ταυτότητας. Για ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις ευλογίες του μεγαλοπαράγοντα ΝΑΡ ισχύει η λαϊκή ρήση «μάζευε και ας είναι και ρώγες» μεταφραζόμενη «κάθε ψήφος μετρά» ειδικά προ της εκλογικής λεηλασίας από τον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ακριβώς επειδή «το αποτέλεσμα των εκλογών είναι ένας δείκτης της συνείδησης του προλεταριάτου» ΔΕΝ είναι ακριβώς δείκτης της συνείδησης αλλά ΚΑΙ της επιθυμίας του για ποια κυβέρνηση θα ανεχτεί τα επόμενα 4 χρόνια –κοινώς ψηφίζει κύρια Κυβέρνηση- και επειδή η έξωθεν του κοινοβουλίου αριστερά δεν φάνηκε ικανή να προσδιορίσει σε ένα σημαντικά κοινωνικό κομμάτι του προλεταριάτου ότι απέναντι στην ρεφορμιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα άλλο σχέδιο αυτό του Σοσιαλισμού τώρα & σήμερα, το προλεταριάτο και δη το πιο συνειδητοποιημένο θα ψηφίσει χωρίς να στηρίξει όχι τον ΣΥΡΙΖΑ των Τσιπροσταθάκηδων, αλλά τον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ σαν το μοναδικό ορατό και χειροπιαστό εργαλείο ανατροπής της πολιτικής Σαμαρά.
Παραφράζοντας:
Με την ψήφο σε ΣΥΡΙΖΑ οι προλετάριοι στέλνουν ένα μήνυμα πρώτα –πρώτα στη βάση της Αριστεράς «Κάθε δειλία που επιλέγει η ηγεσία της Αριστεράς θα συνοδεύεται από σημαντικές απώλειες προς τα δεξιά. Όσο αδυνατεί να ορίσει την επαναστατική πολιτική η αριστερή ηγεσία τόσο θα ενισχύονται οι ρεφορμιστικές οργανώσεις. Ίσως η ηγεσία της Αριστεράς υπολόγιζε ότι ΟΛΟΙ θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δεχτούμε την πολιτική κουνάμε δεικτικά το δάκτυλο προκειμένου να φύγει η κυβέρνηση της δεξιάς. Έκανε λάθος. Ψηφίζουμε ρεφορμισμό καταδικάζοντας έτσι έμπρακτα την ηττημένη κατρακύλα της αριστερής ηγεσίας και στέλνοντας ένα απειλητικό μήνυμα προς κάθε επίδοξο ανατροπέα της καπιταλιστικής τάξης πράγματων»
Τα καθήκοντα των επαναστατών
Το ίδιο βράδυ των εκλογών που –ψηφοφόρου θέτοντος βγει νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ τα καθήκοντα μιας επαναστατικής οργάνωσης κατακόρυφα αναβαθμίζονται. Οι διεκδικήσεις αποκτούν άλλο νόημα μέσα στα πλαίσια μίας ρεφορμιστικής κυβέρνησης έστω και με τους Τσιπροσταθάκηδες στην ηγεσία της χώρας και με τις όποιες κυβερνητικές συμπράξεις. Αυτοί θα κάνουν την δική τους δουλειά οι επαναστάτες έχουνε να κάνουνε την δική τους δουλειά. Τα περιθώρια ανοχής μίας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα άγνωστα αλλά καθήκον μιας επαναστατικής οργάνωσης ή μιας οργάνωσης που θέλει να οργανώσει το επαναστατικό υποκείμενο σήμερα & τώρα είναι από την μία να τεντώσει την υπακοή στην νομιμότητα και την ανοχή/αντοχή των Τσιπροσταθάκηδων προς όφελος του κινήματος και από την άλλη να έρθει σε συνεννόηση και επικοινωνία με το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του ρεφορμισμού και να το αποκόψει από αυτό.
Εδώ βρίσκεται και το κέντρο της τέχνης της πολιτικής. Σε αυτό το σημείο θα επανέλθουμε με ενδιαφέροντες προτάσεις και εξελίξεις σύντομα.
Τελειώνοντας προσωρινά
Ξεχνώντας την προοπτική ο Σαμαράς να βρειτους 180, και προσωπικά χάνοντας πολλά στοιχήματα έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να διεκδικήσει την πρωτιά στις ψήφους και να γίνει κυβέρνηση με ή χωρίς κολαούζους. Αν και ευκταίο σενάριο θα είναι η κοινοβουλευτικής στήριξη ή ανοχή από το ΚΚΕ (σενάριο που κερδίζει έδαφος σε όσους μέσα στο ΚΚΕ δεν έχει προλάβει να φάει ακόμα ο σ. Κουτσούμπας).
Η περίοδος που θα μπορέσει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σύντομη και ταραχώδης. Θα υπάρξει έντονη πολεμική και όχι στα λόγια από πολλά μέτωπα. Προφανώς η ΝΔ θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου – ήδη η αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν εμφυλιοπολεμική, σε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ακόμα πιο εμφυλιοπολεμική, και είναι αρκετά πιθανό ικανά τμήματα του κεφαλαίου να αντιπράξουν αντιστάσεις στην κυβέρνηση. Από το εξωτερικό οι επιθέσεις θα είναι ανάλογες των προσπαθειών διαπραγμάτευσης χρέους και χρηματοδότησης της χώρας από ΕΕ και ΔΝΤ.
Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα του Economist (από τους πιο αξιόπιστους εκφραστές των μακροπρόθεσμων καπιταλιστικών συμφερόντων) που αναγνωρίζει ότι μέσα στην νέα δίνη της κρίσης που εισέρχεται η ΕΕ το 2015 μια αριστερή κυβέρνηση Τσιπροσταθάκηδες (εντάξει δεν το αναφέρει έτσι ακριβώς) μπορεί να λειτουργήσει σαν αστάθμητος παράγοντας για την παραμονή στο ευρώ ή ακόμα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σαν παράδειγμα για άλλες χώρες (ας δούμε τι παίζεται στην Ισπανία με τους Podemos και τον νέο νόμο φίμωσης λέω εγώ). Και καταλήγει αν σε ενωμένη Ευρώπη υπό την σκέπη της ΕΕ και την πολιτική του ευρώ η αριστερά έχει θέση;
Το μέγεθος της εμφυλιοπολεμικής αντιπαράθεσης θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, εκτίμησή μου είναι αν δεν υπάρξει πλήρης και ολοκληρωτική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις αστικές επιλογές ο επίλογος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σύντομος και τραγικός [μελοδραματικός τόνος].
Θα πρέπει να δούμε και την αντίδραση της ΧΑ καθότι τον Μάρτιο λήγει το 18μηνο της προφυλάκισης και αν το δικαστικό σώμα θα κινηθεί απειλητικά απέναντι στη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αμολώντας τους ελεύθερους ή με μικρές ποινές πλημμελειοδικείου.
Ακροτελευταία
Δυστυχώς πολλοί οπαδοί τόσο του ΚΚΕ όσο και της έξωθεν του κοινοβουλίου αριστεράς ειδικά οι πιο πιστοί οπαδοί έχουν στο μυαλό τους ένα σενάριο τύπου «μετά τον Χίτλερ εμείς». Μια ενδεχόμενη δηλαδή απόλυτα δεξιά προσαρμογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τις επόμενες εκλογές θα στρέψει ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων «αριστερότερα» προς τα δικά τους αριστερά κομμάτια. Φυσικά δεν τους περνάει από το μυαλό ότι οι ίδιες συνθήκες μπορούν – σε συνεργασία με ανάλογη πολεμική και προπαγάνδα της ΝΔ και του αστισμού γενικότερα – ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στην απογοήτευση από την πολιτική (εικόνα ΗΠΑ), στην δεξιά προσαρμογή, στην ακροδεξιά στροφή, με αυτή την σειρά.
Ο ρεφορμισμός στην ιστορία μας έχει διδάξει ότι είναι ικανός να κινηθεί από άκρο σε άκρο όταν οι περιστάσεις αγριεύουν: Γερμανία και SPD 1919 & Χιλή Αλιέντε 1973
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου